Rozdział 7

            Cœur de pirate – place de la République

            Przez dobre kilkanaście sekund stałam jak wryta i patrzyłam w głąb tajemniczego korytarza. Następnie przeniosłam wzrok na drzwi pokoju. Zanim zniknę za regałem, wolałam się upewnić, czy nie będę miała żadnego świadka.

            Niepewnie zrobiłam krok w głąb ciemnego korytarza. Od razu zaczęłam się rozglądać za jakimkolwiek źródłem światła. W końcu ktoś korzystający z tego tunelu, musi jakoś widzieć, co jest przed nim. Kiedy tylko przeszłam dwa metry, usłyszałam skrzypienie i moja ewentualna droga ucieczki zamknęła się. Podeszłam do miejsca, w którym przed chwilą było przejście, żeby poszukać jakiegoś guzika. Na magiczną książkę nie miałam co liczyć, a musiałam to później otworzyć. Zaraz po zasunięciu się regału nastały egipskie ciemności. Zdecydowanie utrudniało to poszukiwania. Zanim całkowicie straciłam widoczność, wydawało mi się, że na suficie widziałam halogeny. Pstryknęłam i zapaliłam kilka pierwszych. Od tej strony regał był metalowy. Po prawej zobaczyłam czerwony guzik. Wolałam teraz nie sprawdzać, czy działa on tak, jakbym tego oczekiwała. Lepiej nie kusić losu. Znając życie, gdybym ponownie otworzyła drzwi, wpadłabym prosto na którąś z pokojówek albo, co gorsza, na Aidena.

            Zaczęłam iść przed siebie, zapalając po kolei światła. Miałam nadzieję, że cokolwiek znajduje się na końcu tego przejścia, usłyszy mnie lub zobaczy jak najpóźniej. Ściany, sufit oraz podłoga były szare. Było tak cicho, że słyszałam swoje przyśpieszone bicie serca. Nie wyczułam również żadnego zapachu. Może nie oczekiwałam lawendy, ale gdyby w powietrzu unosiły się, na przykład męskie perfumy byłabym pewna, że ktoś tędy przechodził. Przydałyby się w takich momentach wyostrzone zmysły mojego ojca. Automatycznie złapałam się za prawy bok, a następnie pomacałam rękaw. Tata zawsze przypominał mi, żebym miała przy sobie jakikolwiek sprzęt. Nawet na, z pozoru, mało niebezpiecznych misjach. Nadal miałam do ukrytego pod bluzką pasa wsunięty jeden ze sztyletów, drugi trzymałam w specjalnie przystosowanym do tego rękawie. W każdej bluzce na długi rękaw miałam kieszonki na broń od wewnętrznej strony, które umożliwiały jej szybkie wysunięcie w razie zagrożenia.

            Szłam wciąż przed siebie od jakichś dziesięciu minut i wciąż nie widziałam końca. Żadnych zakrętów, odgałęzień czy innych drzwi. Jedynie prosty tunel prowadzący, jak na razie, donikąd. Zaczęłam się już niepokoić, czy w ogóle coś mi ten spacer da. Na szczęście po kolejnych kilkunastu minutach, które trwały dla mnie wieczność, doszłam do jakichś drzwi. Wyglądały identycznie jak tamte na początku. Odniosłam wrażenie, jakbym zrobiła kółko. Ten sam guzik po prawej stronie, to samo metalowe obicie.

            Wzięłam głęboki wdech, wysunęłam sztylet z rękawa i nacisnęłam przycisk. Tak jak poprzednio, drzwi wsunęły się odrobinę do środka, a następnie przesunęły w bok. W międzyczasie przybrałam odpowiednią postawę, abym w każdej chwili mogła zaatakować potencjalnego przeciwnika, a takiego oczekiwałam po drugiej stronie. Z nerwów mój oddech przyśpieszył, a na czole pojawiły się kropelki potu. Jednak nic się nie stało. W pomieszczeniu, do którego trafiłam, nie było nikogo. Pokój był łudząco podobny do gabinetu pana Hansona. Jedynie dywan miał inny kolor, a na biurku było więcej dokumentów starannie ułożonych w trzy stosy.

            Niepewnym krokiem podeszłam do mebla stojącego na środku. Spojrzałam na papiery. To były jakieś dane. Na każdej stronie widniało zdjęcie i kilka informacji o danej osobie. Pierwsza była Andrea Clarke, która panowała nad ziemią oraz wytwarzała pole siłowe jako tarczę. Zajmowała stanowisko… zabójcy?! Kiedy tylko przeczytałam ten jeden wyraz, od razu zorientowałam się gdzie jestem. Moje oczy przybrały wielkość złotówek. Stałam w gabinecie pana Hansona w Horologium, naszym wrogim oddziale.

            Moje rozmyślania przerwały odgłosy rozmowy pod drzwiami. Czy ja mogę w spokoju przeszukać czyjś pokój, czy ciągle ktoś musi mi przeszkadzać? Niewiele myśląc, wśliznęłam się pod biurko. Mało to rozsądne, ale w tamtym momencie nie miałam czasu na szukanie innej kryjówki. Kiedy tylko zniknęłam z pola widzenia, zobaczyłam strużkę światła wpadającą do pomieszczenia i do środka weszły dwie osoby. Usłyszałam ich rozmowę. Mimowolnie przygryzłam dolną wargę oraz zacisnęłam oczy. Może jeśli ja nie zobaczę ich, oni mnie również. Naiwna.

            – Poczekaj tylko zostawię kartkę dla Hansona – powiedział jeden z mężczyzn, a następnie ruszył w stronę biurka. Powoli otworzyłam oczy. Chyba lepiej widzieć przeciwnika. Kiedy jego buty pojawiły się zaraz przy mojej dłoni, serce zaczęło mi bić dwa razy szybciej. Gdyby przesunął swoje czarne lakierki o choćby centymetr, najprawdopodobniej by mnie dotknął. Nie podobała mi się ta wizja. Niestety, przesunąć się również nie mogłam. Bałam się wywołać jakikolwiek szmer. Patrząc na buty i spodnie, wywnioskowałam, że mężczyzna był ubrany w garnitur.

            – Co ty mu tam miłość wyznajesz? Pośpiesz się, zaraz mamy zebranie! – pieklił się drugi z mężczyzn. Po głosach stawiałam, że obaj są po trzydziestce, a na pewno są dużo starsi ode mnie. Zaraz, zaraz. Dlaczego oni organizują spotkanie, które na pewno jest bardzo ważne, pod nieobecność zarządcy całego oddziału? W jednym momencie dostałam oświecenia. Dosłownie, jakby mała żarówka zapaliła mi się nad głową. Pan Hanson nie wyjechał zbyt daleko. Po prostu na dłużej przeniósł się tutaj. To by wiele wyjaśniało, na przykład to czemu pracownik zamiast zadzwonić do szefa, zostawia mu informację na biurku. Zdecydowanie powinnam była, jak najszybciej się stamtąd wynieść.

            Zaczęłam się coraz bardziej denerwować. Niech sobie już idą na to cholerne zebranie, bo jeszcze chwila i zejdę na zawał! Nagle kilka centymetrów ode mnie spadł długopis. Jeśli się po niego schyli, to mnie zobaczy. Dlaczego nie potrafię robić się niewidzialna? Najbliższe sekundy trwały dla mnie wieczność. Czekałam aż mężczyzna sięgnie po przedmiot, ale on tego nie zrobił. Zamiast tego jego ręka się rozciągnęła, złapała za długopis i znów przybrała normalną długość. Całą siłą woli powstrzymałam się od głośnego wypuszczenia powietrza. Szczęście mi dziś dopisuje. Kiedy ja starałam się uspokoić, dwóch mężczyzn opuściło pokój i wciąż się o coś sprzeczając, ruszyli na tajemnicze zebranie.

            Wstałam z podłogi na chwiejnych nogach, a mój wzrok powędrował na kartkę z informacją pozostawioną na biurku. Było na niej napisane: „Nasze przypuszczenia się potwierdziły. Wszystko jest już gotowe. Możemy zacząć działać. Paul B.” Ostatni raz rozejrzałam się po pomieszczeniu, po czym ruszyłam do wyjścia. Kolejne kłody pod nogi. Skąd miałam wiedzieć, która książka otwiera przejście? Z tego co pamiętałam, w tamtym pokoju była na środkowy regale, na czwartej półce od dołu. W pośpiechu zaczęłam drżącymi rękoma wysuwać każdą książkę. Kiedy doszłam do przedostatniej, usłyszałam skrzypienie. W tamtym momencie był to dla mnie najpiękniejszy dźwięk.

            Drogę powrotną przebyłam, prawie że biegnąc. Zwolniłam dopiero, gdy na horyzoncie pojawiły się drzwi. Przyłożyłam do nich ucho, mając nadzieję, że usłyszę jakiś hałas, jeśli ktoś zdążył wejść do gabinetu. Straciłam poczucie czasu, więc nie wiedziałam nawet, ile mnie nie było. Oby awaria prądu była wystarczająco absorbująca i nikt nie zauważył mojej nieobecności.

            Po dłuższej chwili nasłuchiwania stwierdziłam, że albo nikogo nie ma, albo te drzwi są zbyt grube, żeby cokolwiek przez nie usłyszeć. Licząc, że moja szczęśliwa passa nadal trwa, nacisnęłam czerwony przycisk. Procedura się powtórzyła i kilka sekund później mogłam przejść do gabinetu. Kolejny raz dzisiaj kamień spadł mi z serca, gdy zobaczyłam, że w pokoju nie ma ani jednej żywej duszy. Pozostało już tylko przejść niezauważona do sypialni.
            Już łapałam za klamkę, kiedy usłyszałam kroki na korytarzu. Wypuściłam głośno powietrze przez nos, próbując się uspokoić. Przeczekałam chwilę i ponowiłam próbę, wcześniej uważnie nasłuchując, czy jest już czysto. Uchyliłam lekko drzwi. W widocznej dla mnie części korytarza nikogo nie było. Wysunęłam się z pomieszczenia i rozejrzałam na boki, a następnie szybkim krokiem poszłam do siebie.

            Dopiero leżąc na łóżku, odetchnęłam z ulgą. Moje serce nadal biło jak oszalałe, ale powoli zaczęłam się uspokajać. Przez głowę przebiegało mi tysiące myśli. Odkryłam coś arcyważnego. Muszę to jak najszybciej przekazać tacie. Tylko jak, skoro nie mogę się stąd ruszać? Jedynym sposobem jest pojechanie na kolejne zakupy. Po raz pierwszy od wejścia do pokoju spojrzałam na zegarek. Była dopiero dwudziesta. Zniknęłam na dwie godziny. Postanowiłam pokazać się w kuchni. Przy okazji zapytam Samantę, czy mogę jutro zastąpić ją na zakupach.

            W trakcie schodzenia po schodach, zorientowałam się, że naprawili już awarię prądu. Sądziłam, że zajmie im to więcej czasu. Wszedłszy do kuchni, zobaczyłam Sam mieszającą coś mikserem w misce. Dzisiaj kolacja była później niż zawsze przez niedziałającą kuchenkę.

            – Pomóc ci w czymś? – spytałam trochę głośniej, aby kobieta mnie usłyszała mimo hałasu, które wydawało urządzenie. Zaskoczona moim głosem lekko podskoczyła. Jak zawsze miała związane w koka włosy i biały fartuszek, który dzisiaj zakrywał błękitną sukienkę sięgającą lekko przed kolano.

            – Zaraz będziesz smarować naleśniki. – Brunetka odwróciła się do mnie, posyłając mi promienny uśmiech, a wcześniej wyłączyła mikser.

            Nie wiedząc, co ze sobą na razie zrobić, usiadłam na wysokim taborecie i przyglądałam się pracy kucharki. Chwilę później kobieta nalała pierwszą nalewkę ciasta na patelnię. Czekając aż się usmaży, nuciła razem z radiem nieznaną mi piosenkę. Bardzo lubiłam Samantę. Była chyba jedyną życzliwą dla mnie osobą w tym domu. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, mało tego, zarażała nim. Przy niej nie dało się być smutnym. Kiedy Aiden mnie denerwował, przychodziłam po prostu do kuchni. Humor od razu mi wracał. Do tego świetnie gotowała. Mogłam nawet zaryzykować stwierdzenie, że wychodziło jej to lepiej niż Elen.

            – Samanto, będziesz jechać jutro na zakupy? – zaczęłam, kiedy smarowałam kolejnego naleśnika dżemem.

            – Tak, Aiden planuje urządzić małą imprezę, więc przydałoby się pojechać – stwierdziła po dłuższym namyśle. Imprezę? No ładnie, ojciec wyjechał, a synek szaleje.

            – To może ja pojadę. Na pewno będziesz miała dużo do przygotowania. – Mówiąc to, patrzyłam się na kobietę z lekkim uśmiechem. Znów zanim odpowiedziała minęła chwila. Wyglądała jakby w głowie rozważała wszystkie za i przeciw. Przecież to tylko zakupy, nad czym tu rozmyślać.

            – Dobrze, możesz pojechać, ale ostrzegam, że lista będzie długa.

            – To nic. Poradzę sobie. – Na koniec posłałam w stronę Samanty jeszcze szerszy uśmiech, po czym zadowolona z siebie wróciłam do naleśników.

            – Zapomniałabym. Posmaruj kilka czekoladą. Aiden takie woli.

            W odpowiedzi kiwnęłam jedynie głową, a następnie sięgnęłam do szafki po słoik. Kiedy wszystkie naleśniki były już gotowe, musiałam zanieść kilka chłopakowi. Wzięłam więc talerz oraz szklankę soku na tacę i ruszyłam do jego pokoju. Cząstka mnie miała nadzieję, że po tamtej nocnej rozmowie Aiden trochę zmienił swój stosunek do mnie. Oczywiście ja mu nie wybaczyłam, nie wiem czy kiedykolwiek będę do tego zdolna, ale takie uprzykrzanie sobie życia również do niczego nie prowadzi. Byłam gotowa oznajmić zawieszenie broni. Kiedy pokonałam już schody i korytarz, znalazłam się pod drzwiami chłopaka. Złapałam tacę w jedną rękę (nareszcie nabrałam w tym wprawy), a następnie zapukałam. Po usłyszeniu krótkiego „Wejść” nacisnęłam klamkę. Gdy znów trzymałam tacę w dwóch rękach, weszłam do pokoju. To, co tam zobaczyłam, sprawiło, że zatrzymałam się w połowie kroku. Aiden w leżał na swoim łóżku w samych bokserkach, a na nim siedziała jego blond przyjaciółka, której imienia nie poznałam. Dziewczyna bardzo dokładnie studiowała ustami tors i twarz chłopaka. Na szczęście jedynym ubytkiem w jej garderobie była koszulka, która leżała na ziemi. Co prawda krótka spódniczka za wiele nie zakrywała, ale chyba lepsze to niż nic. Kiedy wyrwałam się z oniemienia, cicho odchrząknęłam, aby zwrócić na siebie uwagę pary. Blondynka powoli oderwała się od warg Aidena i odwróciła w moją stronę. Gdyby można było zabijać wzrokiem, leżałabym już martwa.

            – Mogłeś uprzedzić, że masz gościa – stwierdziłam, unikając spojrzenia chłopaka. Nie miałam ochoty oglądać jego głupkowatego uśmieszku. Po chwili dodałam: – Przyniosłabym więcej naleśników.

            – Długo jeszcze będziesz tak stała? – spytała blondynka. Jej ton głosu dosłownie ociekał niechęcią do mnie. W końcu podniosłam wzrok, który od razu wbiłam w dziewczynę.

            – Już was zostawiam – odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem, po czym podeszłam do szafki nocnej stojącej przy łóżku, które zdecydowanie było jeszcze większe od mojego. Mimo to nie wyróżniało się aż tak bardzo. Sam pokój był ogromny. Ściany zostały pomalowane na ciemno szary, jednak w większość pokrywały je plakaty wszelkiej maści. Sugerując się nimi, stwierdziłam, że mamy podobny gust muzyczny. I chyba na tym skończyłyby się podobieństwa.

            Zostawiłam tacę, po czym przeniosłam wzrok na Aidena. Śledził każdy mój ruch z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Mimowolnie spojrzałam na jego nagą klatkę piersiową. Nie była ona jakoś przesadnie umięśniona, była w sam raz. Jednak nie to najbardziej przykuło moją uwagę, a tatuaże jakie na niej widniały. Miał również kilka na rękach. Wcześniej chodził ciągle w bluzach lub koszulach, więc nie miałam okazji ich zauważyć, a szkoda. Wyglądały naprawdę nieźle. Kiedy zorientowałam się, że zbyt długo im się przyglądam, spojrzałam wyżej. Niestety, chłopak zauważył moją fascynację, czego dowodem był zadziorny uśmiech na jego twarzy. Świetnie, dałam mu kolejny powód do kpin. Aby już bardziej się nie kompromitować, pośpiesznie wyszłam z pokoju.

            Rano ze snu wyrwał mnie budzik. Pan Hanson wymagał, abym wstawała o siódmej rano, a ja z racji tego, że nie należałam do rannych ptaszków, musiałam posłużyć się budzikiem. Dopiero, gdy doszłam do siebie, zorientowałam się co mnie dzisiaj czeka. Wielka impreza Aidena Hansona. Coś czuję, że nie będzie to kameralne przyjęcie. Skomentowałam to głośnym jęknięciem, po czym zwlokłam się z łóżka.

            Udało mi się namówić Samantę, żebym na zakupy pojechała jak najwcześniej. W taki o to sposób o ósmej siedziałam już w samochodzie z długą listą w ręce. Widząc ilość rzeczy, jakie mam kupić, na mojej twarzy pojawił się grymas. Zanim jednak zwiedzę każdy kąt sklepu, muszę pojechać do Orionu. W końcu informacje jakie zdobyłam, nie mogły czekać. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam przerzucić się na swój samochód. Byłam skłonna uwierzyć, że pan Hanson zamontował urządzenie namierzające u Samanty. Ostrożności nigdy za wiele. Zostawiłam auto Sam pod sklepem, po czym zamówiłam taksówkę. Półgodziny później jechałam swoim mercedesem w stronę Oddziału.

            Będąc pod drzwiami od biura mojego taty, zapukałam dwa razy, tak jak to miałam w zwyczaju i weszłam do środka. Tym razem był sam. Usiadłam na fotelu, czekając, aż na mnie spojrzy.

            – Witaj, Vanesso. – Podniósł głowę i posłał w moją stronę szeroki uśmiech. Byłam gotowa na wybuch złości, bo nie powinnam tu być albo przynajmniej zaskoczenie. A tu nic, zwykłe przywitanie.

            – Cześć, tato – odpowiedziałam zdezorientowana.

            – Co cię do mnie sprowadza?

            – Znalazłam Horologium – oświadczyłam z dumą w głosie.

~~~~~~~~~~

Hej!

Opisy, opisy wszędzie. Nie są one moją mocną stroną, więc jestem gotowa na krytykę. Mam nadzieję, że nie wyszły one zbyt sztywne i wymuszone. Oceńcie sami.

Wybaczcie, że tak długo nie pisałam. Moja wena stwierdziła, że jej też się należą wakacje i chyba zgadała się razem z chęcią do pisania, a ja nie miałam tu nic do gadania.

Doczekałam się zwiastuna, do którego oglądania serdecznie zapraszam. Mi się bardzo podoba, zobaczymy jak wam. :)