Rozdział 6

One ok rock - re:make

            Wymyślenie planu nie wystarczy. Trzeba mieć jeszcze możliwość jego zrealizowania, a taka w najbliższym czasie chyba nie miała zamiaru się nadarzyć. Pan Hanson tak jak siedział ciągle w swoim gabinecie, tak siedzi dalej. Jeszcze trochę i korzenie tam zapuści. Przez kolejne dwa dni włóczyłam się po domu. Od zapachu płynu do podłóg robiło mi się już niedobrze, a końca ich szorowania nie było widać. Jedyną osobą, która świetnie się bawiła był oczywiście Aiden. Jego kąśliwe uwagi były codziennością. Tak jakby dzień bez dogryzienia mi, był dniem straconym.

            Kiedy Samanta poprosiła, żebym poszła za nią na zakupy, miałam ochotę skakać z radości. W tym momencie niewiele mi było do szczęścia potrzebne. W końcu mogłam się stąd wyrwać chociaż na chwilę. Kobieta nawet użyczyła mi swojego samochodu. Z szerokim uśmiechem wsiadłam za kierownicę i wyjechałam przez bramę. Jednak mina mi zrzedła, kiedy zorientowałam się, że jestem śledzona. Czarne Volvo nie spuszczało mnie ani na krok. Aby potwierdzić swoją teorię, nagle skręciłam w lewo. Zaklęłam, gdy w lusterku z powrotem ujrzałam tajemnicze auto. Ale nie popadajmy w paranoje. Może to jedynie zbieg okoliczności. Kiedy zajechałam na parking sklepu, nie zobaczyłam wśród innych samochodów czarnego Volvo. Odetchnęłam i ruszyłam na zakupy.

            Zadowolona z tego, że udało mi się kupić wszystko z listy, włożyłam reklamówki do bagażnika, a następnie wsiadłam do pojazdu. Już miałam zapalać silnik, gdy nagle obok mnie, na siedzeniu pasażera, pojawił się mężczyzna. Pierwsze co zrobiłam, to próba otwarcia drzwi. Nadaremno.

            – Zablokowałem je – oświadczył nieznajomy ze stoickim spokojem.

            – Jak? Jak pan się tu w ogóle dostał? – spytałam, powoli tworząc w dłoni kulę, z której wychodziły małe pioruny.

            – Spokojnie – wystawił ręce przed siebie – nie zrobię ci krzywdy.

            – Odpowie mi pan na pytania? – Zmrużyłam oczy, nie przerywając poprzedniej czynności.

            – Mam pewne zdolności, tak jak ty, na przykład potrafię się teleportować. – Na potwierdzenie swoich słów nagle pojawił się na tylnym siedzeniu, a później wrócił na poprzednie miejsce.

            – Czego pan ode mnie chce?

            – Mam dla ciebie pewne informacje, Vanesso.

            Zamurowało mnie, a moje oczy zrobiły się wielkości złotówek. Tylko pracownicy Orionu je znają, a on z pewnością nim nie jest. Po tylu latach spędzonych w oddziale znałam każdą osobę, która tam pracowała. Tego mężczyznę widzę pierwszy raz. Przyglądałam się mu z zaskoczeniem, nic z tego nie rozumiejąc. Coś tu jest nie tak.

            – Skąd pan zna moje imię? To pan mnie przed chwilą śledził?

            – Zadajesz bardzo dużo pytań. – Zaśmiał się, a na jego twarzy zaznaczyło się wiele zmarszczek. - Tak, to ja. Jest jeszcze wiele rzeczy, które cię zaskoczą. Przed tobą trudny okres, Vanesso.

            – Nic z tego nie rozumiem – wypowiedziałam swoje myśli na głos, kręcąc głową.

            – Osoba, której ufasz najbardziej nie jest tym, za kogo się podaje – wypowiedział poważnym tonem, lekko pochylając się w moją stronę. Następnie rozejrzał się i spojrzał na zegarek. – Bądź ostrożna. Po tych dwóch słowach nagle zniknął, a ja usłyszałam dźwięk odblokowującego się zamka. Wyszłam od razu z auta i zaczęłam kręcić się wkoło. Miałam nadzieję, że jeszcze zobaczę gdzieś czterdziestoparo latka, ale ten jakby zapadł się pod ziemię. No tak, mógł przecież teleportować się na drugi koniec świata. Wsiadłam z powrotem do samochodu i patrzyłam się tępo przed siebie. Nic z tego co powiedział mi nieznajomy, nie miało sensu. Osobą, której najbardziej ufam, jest mój tata. On nie mógłby mnie okłamać. Jasne, nie mówi mi wszystkiego, ale to tylko po to, żeby mnie chronić. Zrezygnowana oparłam głowę o kierownicę. Może to tylko jakieś brednie. A jeśli nie? Chyba powinnam zadzwonić do ojca. Tyle że co ja mu powiem? „Wpadł mi dzisiaj do auta jakiś facet i zaczął gadać, że nie jesteś tym, za kogo się podajesz”? Wyśmieje mnie i wszystkiemu zaprzeczy. Bezradna włączyłam silnik i wróciłam do Hansonów.

            Znalazłam się na wyspie, gdzie odbywał się mój obóz. Było ciemno, nie widziałam też żadnej żywej duszy. Byłam tu sama. Nagle z nieba lunął deszcz. Słychać było, jak wielkie krople odbijają się od blaszanego dachu stołówki. Zaczęłam biec do najbliższego budynku. W sekundę byłam przemoczona do suchej nitki, a przez moje ciało co chwilę przechodziły dreszcze. Kiedy sięgałam do klamki, żeby wejść do drewnianego domku, w drzwiach pojawiła się jakaś postać. Z początku jej nie rozpoznałam, było zbyt ciemno, a do tego spływająca po twarzy woda zmniejszała widoczność. Pstryknęłam palcami i mała lampka nad wejściem zapaliła się, tym samym oświetlając twarz postaci. To mój tata. Odetchnąwszy z ulgą, zrobiłam krok do przodu. W tym samym momencie stało się coś nieprawdopodobnego. Mój ojciec zza pleców wyciągnął sztylet, który sekundę później wbił mi w brzuch.

            Otworzyłam szeroko oczy, szybko łapiąc oddech. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą wydarzyło się w moim śnie. Wszystko wydawało się takie realne. Zakryłam dłońmi twarz, próbując się uspokoić. Parę głębszych wdechów i moje serce zaczęło zwalniać.      

            – To tylko głupi koszmar. – Powtórzyłam to chyba ze sto razy.

            Na chwiejnych nogach zeszłam na dół z zamiarem udania się do kuchni. Z tego wszystkiego zaschło mi w gardle i koniecznie musiałam się czegoś napić. Szłam z wyciągniętymi rękoma przed siebie, aby na nic nie wpaść. Jednak nie do końca mi się to udało, bo sekundę później nadziałam się na klamkę od drzwi.

            – Cholera – syknęłam. Nagle do moich uszu dobiegł czyjś śmiech. Pstryknęłam palcami, aby oświetlić kuchnię. Moim oczom ukazał się pękający ze śmiechu Aiden. Siedział na stołku przy wysepce i jadł płatki. – Co ty tu robisz?

            – Jem? – odpowiedział mi, kiedy przestał się już chichrać.

            – Nie powinieneś teraz spać?

            – O to samo mogę spytać ciebie.

            – Racja. – Wzięłam z szafki szklankę, wlałam do niej soku i usiadłam naprzeciwko chłopaka. Dzielił nas metrowy blat.

            – To co cię tu sprowadza? – spytał, przyglądając się mi z lekko przechyloną głową.

            – Nie mogłam spać. – Wzruszyłam ramionami.

            – Dlaczego? – powiedział to z buzią wypchaną płatkami, przez co cudem go zrozumiałam.

            – Mam uwierzyć, że cię to interesuje?

            – Po prostu odpowiedz. – Przewrócił oczami, po czym uniósł jedną brew. – Więc?

            – Miałam koszmar, a ty?

            – Jak jestem wkurzony, to nie mogę zasnąć – stwierdził, znów zapychając sobie usta jedzeniem.

            – Co cię zdenerwowało?

            – Ojciec obiecał mi, że pojedzie ze mną na mecz i w ostatniej chwili to odwołał – mówiąc to, patrzył się w pustą już miskę, a później spojrzał na mnie. – Co cię tak bawi?

            Kiedy usłyszałam jego słowa, miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, ale ograniczyłam się do cichego chichotania. Pan Aiden Hanson, wielki buntownik, nie może spać, bo tatuś nie chce jechać z nim na mecz. Ta myśl jeszcze bardziej mnie rozbawiła i już przestałam się powstrzymywać, roześmiałam się na całego. Gdy już się uspokoiłam, starłam niewidzialną łzę z kącika oka i odpowiedziałam:

            – Nie, nic. Dlaczego odwołał? – Chłopak przyglądał mi się przez moment, z grymasem na twarzy, po czym niechętnie kontynuował naszą rozmowę.

            – Musi wyjechać na trzy dni. Akurat wtedy, gdy jest mecz. – Nagle spoważniałam. Skoro pana Hansona ma nie być w domu, w końcu będę mogła zrealizować mój plan. Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas o różnych rzeczach. Nie mogłam wyzbyć się wrażenia, że to jedynie kolejny dziwny sen i wcale nie rozmawiam o przysłowiowej pogodzie z Aidenem, moim

wrogiem numer jeden. W pewnym momencie coś mi się przypomniało. Było to dość ryzykowne pytanie, ale stwierdziłam, że mogę nie mieć już okazji o to zapytać.

            – Aiden, gdzie właściwie jest twoja mama? – Mój ton był niepewny. Wypowiedziałam każde słowo bardzo ostrożnie, czekając na reakcję chłopaka.

            – Odeszła ode mnie i ojca, jak miałem kilka lat.

            Przeniosłam wzrok na jego dłoń, którą zacisnął na łyżce. Przygryzłam dolną wargę. Nie powinnam była o to pytać.  

            – Podobno miała dość tego, że ojciec nie miał dla niej czasu. Mało oryginalna wymówka, prawda? – Spojrzał na mnie. Widziałam w jego oczach zalążek bólu, który tak szybko jak się pojawił, tak szybko zniknął, zastąpiony iskierkami rozbawienia. – Miło się rozmawiało, Żarówka.

            Po tych słowach wstał i ruszył do swojego pokoju. To by było na tyle z przyjaznego Aidena. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Jednak da się z nim normalnie pogadać. Nawet się przede mną otworzył, w każdym razie w pewnym stopniu. Spojrzałam na miskę pozostawioną przez chłopaka. No tak, przecież nie mógł po sobie posprzątać. To dla niego zbyt wiele. Przewróciwszy wcześniej oczami, schowałam naczynie do zmywarki. To samo zrobiłam ze swoją szklanką, a następnie skierowałam się do sypialni. Zadowolona ze zdobytych informacji, ponownie zasnęłam. Tym razem żaden nieprzyjemny sen nie wyrwał mnie z objęć Morfeusza.

            Na następny dzień w domu było lekkie zamieszanie z powodu wyjazdu pana Hansona. W kwestii pakowania był gorszy niż kobieta. Na szczęście po dwóch godzinach już go nie było. W między czasie próbowałam się dowiedzieć, gdzie jedzie pod pretekstem odpowiedniego dobrania ubrań, które musiałam mu przygotować. Niestety, milczał jak zaklęty i nie zdradził mi żadnych szczegółów. Ale to nic. Teraz najważniejsze było dostanie się do jego gabinetu. Mój plan, co prawda, do idealnych nie należał, ale wystarczył, by przedostać się niezauważoną do pomieszczenia.

            Pod wieczór za oknem rozpętała się niesamowita burza. Szczęście mi dopisywało. W razie podejrzeń będę mogła w łatwy sposób wyjaśnić, dlaczego nagle wysiadł prąd. Kiedy usłyszałam huk piorunu, skupiłam się i po chwili w całym domu zapadła ciemność. Dwie pokojówki zaczęły latać w poszukiwaniu świeczek i latarek. Korzystając z tego zamieszania, wśliznęłam się bez problemów do gabinetu pana Hansona. W duchu dziękowałam za to, że nie zamknął drzwi, co jednocześnie mnie trochę zdziwiło. Może jednak nie trzyma tu nic ważnego.

            Stanęłam na środku pomieszczenia i zaczęłam się rozglądać. Pierwszą rzeczą, na którą skierowałam swój wzrok, było ogromne biurko. Poprzednio leżał na nim stos dokumentów, teraz nie było ani jednej kartki. Jedynie pudełko na długopisy, niewielka lampka, którą zapaliłam pstryknięciem oraz podkładka. Na mojej twarzy pojawił się grymas, wywołany wątpliwościami, czy w ogóle cokolwiek uda mi się tu znaleźć. Podeszłam do stołu z drugiej strony. Złapałam za rączkę pierwszej od góry szuflady. Niestety była zamknięta. Każda kolejna również. Nagle usłyszałam, jak ktoś łapie za klamkę. Długo się nie zastanawiając, schowałam się za skórzaną kanapę, która stała przed wielkim regałem z książkami. Wtedy zorientowałam się, że lampka wciąż się pali, co właściwie było niemożliwe przy braku prądu. W ostatniej sekundzie udało mi się ją zgasić. Drzwi się uchyliły, ktoś rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym wyszedł. Odetchnęłam z ulgą. Aby się podnieść, sięgnęłam dłonią do jednej z półek. Kiedy to robiłam, dłoń mi się ześliznęła na niżej stojącą książkę, a ta odchyliła się do przodu, jednak nie spadła. Zmarszczyłam brwi i w tym samym momencie usłyszałam ciche skrzypienie, a po nim jedna z trzech części regału wsunęła się do tyłu, a następnie przesunęła w bok, ukazując przede mną ukryte przejście.

~~~~~~~~~~

Hej, hej!

Mam nadzieję, że wam się spodoba nowy rozdział. Trochę się zaczęło dziać, a i Aiden jakby inny. :)

Pojawiła się również piosenka, jednak nie jest ona w żaden sposób połączona z rozdziałem. Takie małe urozmaicenie, może komuś się spodoba.