Rozdział 5

            Z głębokiego snu wyrwał mnie dźwięk budzika. Spojrzałam na zegarek. Była siódma. Najchętniej pospałabym do przynajmniej jedenastej, ale wtedy najprawdopodobniej zwolniliby mnie z pracy, a na to nie mogłam sobie pozwolić. Byłam tam od trzech dni i nie zrobiłam nic, co przybliżyłoby mnie do wykonania powierzonego mi zadania. Miałam praktycznie związane ręce, bo pan Hanson siedział praktycznie cały czas w domu. Nie powinien być przypadkiem w Horologium? Mój ojciec spędzał w oddziale całe dnie. Rzadko wracał do domu na noc, a Hanson jeździł tam może na dwie godziny i zaraz wracał.

            Tej jednej rzeczy byłam w stanie zazdrościć Aidenowi. Przez większość czasu miał tatę obok, a ja, żeby zobaczyć swojego, musiałam dostać jakieś zadanie. Kiedy przychodziłam do jego biura, ot tak, aby pogadać, zawsze mnie wyganiał, tłumacząc, że ma za dużo pracy. W kółko ta sama wymówka. Chociaż może jeszcze nie jest z nim tak źle. W końcu pamięta o moich urodzinach i innych ważnych datach. W tej kwestii nie mogę narzekać, choć jestem skłonna uwierzyć, że stoi za tym jego sekretarka, która za pewne robi za żywy kalendarz. Ta kobieta jest jego prawą ręką. Niektórzy uważają, że gdyby nie ona, cały oddział już dawno ległby w gruzach. Jak dla mnie to lekka przesada, ale przecież w każdej plotce jest ziarenko prawdy.

            Kiedy doszłam już do siebie i w miarę się rozbudziłam, wykonałam poranną toaletę oraz przebrałam się w dresy i koszulkę. Dzisiaj musiałam posprzątać salon. Skomentowałam to głośnym westchnięciem. Ale zanim wezmę się za pracę, przydałoby się zjeść jakieś śniadanie. W duchu prosiłam, żebym w kuchni zastała jedynie Samantę. Udało się. Posiłek zjadłam w spokoju i ciszy czasami przerywanej przez wymianę zdań z kucharką. Pochwaliłam jej jajecznicę, która była lepsza nawet od tej robionej przez Elen. Gdy tylko przypomniałam sobie o kobiecie, wydałam z siebie kolejne westchnięcie. Tęskniłam za nią.

            Jak zawsze w moich uszach gościły słuchawki, z których leciała moja ulubiona muzyka ustawiona na maksymalną głośność. Jestem pewna, że przez takie manewry na starość będę głucha. Salon był dość spory i znajdował się na parterze. Przechodziło się do niego bezpośrednio z holu. Był bardzo jasny z powodu wielkich okien, które sięgały prawie że sufitu i wisiały na nich jedynie białe firany, które nadal przepuszczały światło słoneczne. Wchodząc tu, z wrażenia zagwizdałam. Nie było to jednak spowodowane wystrojem, a wielkim telewizorem wiszącym nad marmurowym kominkiem. Miał chyba z sześćdziesiąt cali. Rzadko spotykałam na swojej drodze coś tak wielkiego. Istne kino domowe. Naprzeciwko stała beżowa, skórzana kanapa. Wyglądała na wygodną, co oczywiście zaraz sprawdziłam, rzucając się na nią. Obecnie w domu była jedynie służba oraz pan Hanson schowany w swoim gabinecie, więc mogłam sobie na to pozwolić. Po ocenie pomieszczenia, przeszłam do mycia podłóg.

            Nagle ktoś wyrwał mi słuchawkę z uszu. Pisnęłam zaskoczona, o mało znów nie wylewając zawartości wiadra. Muszę zacząć nad nim panować.

            – Wołam cię już setny raz! – krzyknął Aiden, wyrzucając przy tym ręce do góry.

            – Reaguję dopiero na sto pierwszy.

            – Będę miał dzisiaj gości – poinformował, ignorując moją uwagę. – Przygotuj coś do jedzenia.

            – Wiesz jaka jest różnica między sprzątaczką a kucharką czy cię może oświecić?

            – Samanta musi jechać na zakupy, więc zostajesz tylko ty.

            W odpowiedzi jedynie wywróciłam oczami i włożyłam słuchawkę z powrotem do ucha, uznając rozmowę za skończoną. Kiedy się po chwili odwróciłam, Aidena już nie było. Sprzątanie salonu zajęło mi jeszcze dwadzieścia minut, po czym udałam się do kuchni. Kiedy myślałam nad tym co podać, usłyszałam dzwonek do drzwi, które otworzył kamerdyner. Z ciekawości wychyliłam się, żeby zobaczyć tych jego gości. W wejściu stał chłopak z dziewczyną. Oczywiście była to długonoga, szczupła blondynka ubrana w zbyt krótkie białe spodenki oraz bokserkę z wielkim dekoltem. Na jej miejscu nie schylałabym się za dużo. Ten widok niezbyt mnie zdziwił. Już na obozie Aiden wybierał sobie, jak to ja nazywałam, plastikowe towarzystwo. Chłopak natomiast był wysokim brunetem z krótko przystrzyżonymi włosami. Musiałam przyznać, że był całkiem przystojny. Miał na sobie granatową koszulkę polo oraz jeansowe spodenki do kolan.

            Po chwili ze schodów zbiegał Aiden, który z blondynką przywitał się namiętnym pocałunkiem, a z przyjacielem przybił piątkę. Kiedy przedstawienie się skończyło, wróciłam do myślenia nad jedzeniem. Skoro i tak niedługo będzie obiad, to wystarczą im zwykłe przekąski. Przez cały czas, gdy nasypywałam do misek chipsów i nalewałam soku, z salonu słychać było dźwięk dzwonka. Stwierdziłam, że to telefon, więc po prostu to zignorowałam. Kiedy wszystko leżało już na tacy, ruszyłam do pokoju.

            – Dlaczego nie reagujesz na dzwonek? – spytał Aiden, gdy ja stawiałam jedzenie na stole. Odwróciłam się do niego z uniesioną jedną brwią.

            – Co proszę?

            – Ja dzwonię, ty reagujesz – wytłumaczył zadowolony z siebie, powstrzymując się od zaśmiania.

            – Ciekawe jak ty zareagujesz na to. – Wzięłam dzbanek z sokiem i przechyliłam go nad głową Aidena, który nagle zniknął i pojawił się za mną, a ciecz wylądowała na pustej sofie. Jak on to zrobił? Potrafi się teleportować?

            – Co ty, do cholery, wyprawiasz?! – krzyknął Aiden za moimi plecami, na co od razu się odwróciłam.

            – Podaję ci sok – oznajmiłam, odstawiając do połowy puste naczynie. Może mój plan nie wypalił, ale i tak byłam z siebie zadowolona, bo udało mi się go wkurzyć. Nic więcej nie mówiąc, wyszłam, a po chwili wróciłam ze szmatką w ręce. Wytarłam sok z sofy i wróciłam do kuchni.

            Kiedy siedziałam na blacie jednej z szafek, zastanawiałam się czy nie wykorzystać nieobecności pana Hansona i nie przejść się do jego gabinetu. Skoro tyle tutaj przebywa, to może zabiera pracę do domu. Niestety, sekundę później drzwi się otworzyły i do domu wszedł pan Arthur, jakby wyczuwając moje plany. Skierował się prosto do kuchni. Szybko zeskoczyłam z blatu i obserwowałam mężczyznę. Nie wiem dlaczego, ale przerażał mnie. Nie zauważyłam jeszcze, żeby się chociaż uśmiechnął. Cały czas przybierał obojętny wyraz twarzy.

            – Dlaczego nie ma zrobionej kawy? – zapytał pan Hanson, stojąc w wejściu do kuchni. W jego głosie słychać było wyraźne pretensje. Ciągle tylko dlaczego i dlaczego, czy ci ludzie umieją jakoś inaczej zaczynać rozmowy?

            – Nie miałam czasu zrobić, a Samanta jest na zakupach – odpowiedziałam, ledwo panując nad drżeniem głosu. Mężczyzna zmrużył oczy i przez moment mi się przyglądał.

            – Więc na co jeszcze czekasz? – Uniósł pytająco brew, po czym westchnął i mrucząc coś pod nosem o nieodpowiedniej służbie, ruszył w stronę schodów.

            Kiedy otrząsnęłam się z szoku, włączyłam ekspres. Miałam tylko nadzieję, że Hanson nie ma jakichś większych wymagań co do tego kawy. Może lepiej nie będę ryzykować i podam mu cukier oraz mleko oddzielnie. Wolałam uniknąć bliskiego spotkania z filiżanką, gdyby ze złości chciało mu się nią rzucić, na przykład we mnie. Zapewne byłby do tego zdolny. Gdy wszystko już było gotowe, ustawiłam naczynia na tacy. Pod samymi schodami zwątpiłam w swoje umiejętności. Ręce mi się trzęsły i ledwo to wszystko utrzymywałam, nie było mowy o wspinaczce po schodach.

            – Może ci pomóc? – Nagle usłyszałam męski głos za plecami. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam przyjaciela Aidena. Trzymał ręce w kieszeniach, a na jego twarzy widniał uśmiech.

            – Jasne. – Mimo że wydawało mi się to podejrzane, przystałam na propozycję. Kiedy chciałam mu podać tacę, ten pokręcił głową, na co zmarszczyłam brwi. Sekundę później podstawka wisiała w powietrzu, utrzymywana przez podmuchy wiatru. Lekko zaskoczona, ruszyłam po schodach na górę. Gdy byliśmy już na piętrze, przejęłam tacę.

            – Dziękuję.

            – Nie ma za co. – Posłał mi kolejny uśmiech i z powrotem wsunął dłonie do kieszeni. – Tak przy okazji, jestem Nathaniel.  

            – Emma. – Odwzajemniłam uśmiech, po czym odwróciłam się i poszłam w stronę gabinetu pana Hansona. Wzięłam głęboki wdech, a następnie – jakimś cudem utrzymując tacę w jednej dłoni – zapukałam do drzwi.

            – Wejdź. – Usłyszawszy pozwolenie, weszłam do środka.

            – Przyniosłam kawę – oznajmiłam i odstawiłam wszystko na wielkie, drewniane biurko. Tak jak podejrzewałam, pan Hanson pracował w domu. Wszędzie walały się jakieś dokumenty, którymi był właśnie bardzo zajęty. Nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem.

            – Podać coś jeszcze?

            – To wszystko. Zejdź mi z oczu. – Machnął ręką, a we mnie aż się zagotowało. Co za bezczelny typ. Już wiadomo po kim Aiden odziedziczył tę cudowną cechę. Na szczęście opanowałam nerwy i spokojnie wyszłam z pomieszczenia. W między czasie zdążyłam się trochę rozejrzeć. Na regałach stało wiele segregatorów. Jestem pewna, że znajdę tam jakiekolwiek informacje na temat planów Hansona.

            Wróciłam do kuchni. Stwierdziłam, że powinnam odrobinę tu posprzątać. Przynajmniej Samanta będzie miała mniej do roboty. Zaczęłam od ścierania okruszków, a następnie wkładałam niepotrzebne rzeczy do szafek. Zdążyłam zauważyć, że Aiden ma nawyk nie chowania po sobie płatków śniadaniowych. Rozpieszczony bachor. Wszystko trzeba robić za niego. Ja również mam gosposie w domu, ale jakoś potrafię po sobie sprzątać.

            Kiedy wsuwałam właśnie nieszczęsne płatki do najwyższej szafki, do której musiałam stawać na palcach, nie udało mi się wsunąć ich dokładnie na półkę i opakowanie poleciało w stronę podłogi. Nagle w połowie drogi zawisły w powietrzu, co uratowało mnie przed zbieraniem całej zawartości. Odwróciłam się, żeby zobaczyć kto został moim bohaterem i znów ujrzałam Nathaniela, który wyciągał przed sobą dłoń.

            – O, to ty. Dziękuję, po raz drugi – wymamrotałam zawstydzona faktem, że wychodzę przy nim na nieporadną.

            – Nie ma za co, po raz drugi. – Zaśmiał się, nie odwracając ode mnie wzroku. Po chwili odchrząknął. – Skończył się sok.

            – Aiden nie chciał zadzwonić dzwoneczkiem? – zakpiłam, wyciągając karton z napojem z lodówki i podając go chłopakowi.

            – Powstrzymałem go przed tym, poza tym i tak szedłem do toalety. – Wzruszył ramionami i przyjął sok. – Chyba niezbyt za sobą przepadacie.

            – To mało powiedziane. Z mojej strony to czysta nienawiść.

            – Co ci takiego zrobił?

            – Długa historia.

            – Ja mam czas.

            – Niech ci kolega opowie. Na pewno chętnie się pochwali swoim wyczynem – prychnęłam, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

            – Wiem, że Aiden może być dość irytujący, ale jak już się go pozna, zmienia się o nim zdanie – stwierdził, po czym wrócił do salonu. Poznać Aidena? Jeszcze czego. Nawet gdybyśmy byli ostatnimi ludźmi na Ziemi, siedziałabym na drugim końcu świata. Byle najdalej od niego.

            Kiedy Samanta w końcu wróciła z zakupów, pomogłam jej w ich rozpakowaniu, a później w przygotowaniu obiadu. Następnie umyłam podłogi na pierwszym piętrze, wytarłam kurze i umyłam okna w każdym pokoju. Rozpierała mnie energia, a poza tym tak mi się lepiej myślało. Kładąc się do łóżka, miałam już wymyślony plan, jak dobrać się do dokumentów w gabinecie pana Hansona.

~~~~~~~~

Hej wszystkim! Mam trochę czasu wolnego, więc rozdział jednak trochę szybciej. Wiem, że szału nie ma, ale na razie nie bijcie, później będzie lepiej :)

Moje opowiadanie bierze udział w konkursie. Po lewej stronie jest button tego konkursu. Kliknijcie, proszę, na niego i oddajcie głos w ankiecie. Z góry dziękuję!

Stworzyłam zakładkę "Informowani", więc jeśli ktoś chce dostawać info o nowych rozdziałach, niech zostawi tam swój adres bloga. Parę osób w komentarzach już prosiło mnie o informowanie, ale pogubiłam się i nie wiem kto to był, a tak będzie wszystko uporządkowane.